…εδώ υλικό και φόρμες εξυπηρετούν άλλους σκοπούς, μιλούν με άλλους τρόπους, διεισδύουν στη ψυχή του θεατή χρησιμοποιώντας άλλα μέσα. Εδώ η κριτική για το περιβάλλον ασκείται με τον τονισμό του ωραίου, με τον λυρισμό του τοπίου με την παραδείσια ατμόσφαιρα, με την ευαισθησία των συνόλων. Ο θεατής υποχρεώνεται να κινηθεί σε ένα μαγευτικό χώρο, στον οποίο κυριαρχεί το χρώμα, έντονο υποβλητικό, να δεχθεί την αισιόδοξη και χαρούμενη φωνή των έργων και ταυτόχρονα να αναρωτηθεί αν βρίσκεται μέσα σε έναν κόσμο που χάνεται, που παραπέμπει στο όνειρο, που δεν βρίσκεται σ’ αυτή τη γη. Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται οι ψηφίδες τόσο σε ότι αφορά τη σύνθεση όσο και το χρώμα δημιουργούν την αίσθηση ενός ζωντανού περιβάλλοντος με λυρική φωνή που μεταμορφώνεται συνεχώς καθώς κινούμαστε μπροστά στα έργα. Δίνει με τον τρόπο αυτό και έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς χωρίς να χάνει ποτέ τη φρεσκάδα και τη ζωντάνια του, χωρίς ποτέ να γίνεται πιεστικό και άσχημο, πάντα υμνώντας με λυρισμό τον ειδυλλιακό του χαρακτήρα. Το χρώμα, καθαρό και έντονο, με σαφείς διαχωρισμούς και χωρίς ενδιάμεσους τόνους και περάσματα, συνεργάζεται και συγκρούεται, συνομιλεί και αντιπαρατίθεται, δημιουργώντας με την εκφραστική του δύναμη σύνολα ποιητικά που διακρίνονται για την αμεσότητα και τον πηγαίο χαρακτήρα τους. Σ’ αυτό συμβάλλει και ο δυναμισμός των συνθέσεων που δείχνουν να διασπούν τα όρια της επιφάνειας και αποκτούν μια καθαρά επεκτατική διάσταση που παρασέρνει τον θεατή και τον αναγκάζει να κινηθεί με την φαντασία του για να περιπλανηθεί στον λυρισμό του τοπίου και την ευαισθησία της δημιουργού.

Θάνος Χρήστου
Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης Πανεπιστημίου Ιωαννίνων